به گزارش شرکت فولاد حامیران در تحلیل بازار فولاد؛ سال 96 یک سال تعیین کننده در صنعت فولاد ایران بود. در این سال تلاش های صورت گرفته برای صادرات فولاد نتیجه داد و رکود موجود در بازار داخلی روند صادرات را تحت فشار قرار گذاشت؛ همین امر موجب افزایش قیمت ها شد. ساختار اصلی صادرات فولاد کشور تحت تأثیر دو نکته می باشد.
نکته اول این است که صادرات بدون پشتیبانی بانکی صورت می گیرد. در ایران ما به دلیل وجود تحریم ها از سیستم بانکی استفاده نمی کنیم و با توجه به این شیوه صادراتی که ما داریم، یعنی 20 درصد نقد و الباقی زمان تحویل کالا بر روی کشتی ریسک بسیار بالایی دارد. از این سو باعث میشود تعداد خریداران ما کم شود و مجبور باشیم قیمت ها را برای فروش پایین بیاوریم. مهم تر از همه این است که برنامه ریزی های ما برای حداکثر دو ماه تولید قرار می گیرد بنابراین کارخانه های ایرانی نمی توانند قراردادهای بلند مدت ببندند در حالیکه قرار دادهای بلند مدت در دنیا یکی از روش های تأمین منابع مالی برای فولادسازها به شمار می رود.
نکته دومی که قابل توجه است، روند افزایشی صادرات فولاد خام می باشد. در تولید فولاد خام بالاترین ارزش افزوده در تولید ورق ایجاد می شود ولی به دلیل دامپینگ صادرات این کالا از ایران به شدت افت کرد. البته یکی از دلایل کاهش صادرات ورق به فشارهای داخلی برای تأمین نیاز لوله و پروفیل بر میگردد. این شزایط در سال 97 ادامه نخواهد یافت به دلیل اینکه نرخ ارز، عامل تعیین کننده و مشوق صادرات است. اما نکته ای دیگر نیز در صادرات ایران نهفته است که آن هم تفاوت در قیمت محصولات صادراتی است. قیمت بیلت صادراتی فوب بنادر ایران حداقل 510 دلار است در حالی که میله گرد باید حداقل 25 دلار گران تر عرضه شود. در حقیقت صادرات ما در گرو سیاست های خارجی و سیستم بانکی ماست.
به گزارش حامیران در